Rossio-plein
Wie de wijk Baixa Pombalina in Lissabon bezoekt, komt vroeg of laat het Rossio-plein tegen. Samen met het Praca do Comércio en het Praca da Figueira is het een van de belangrijkste in zijn soort. Het is al sinds de middeleeuwen het centrum van de stad en heeft ook eeuwen later nog niets van zijn bijzondere charme verloren.
Zowel vakantiegangers als de plaatselijke bevolking gebruiken het graag als een plaats van afleiding. Het Rossio wordt omzoomd door het Teatro Nacional Dona Maria II. In het midden ontdekt u twee bronzen fonteinen. Zij omringen het standbeeld van de Portugese koning Pedro IV. De regent is het eigenlijke eponiem, want het plein heet formeel Praca de D. Pedro IV. De tramlijnen liggen in het zicht. Kleine winkeltjes, eethuisjes of bakkerijen voor de smeuïge pastéis de nata liggen ook op slechts een paar minuten lopen.
Vele heersers, één Praca
Talrijke koningen waren betrokken bij de aanleg van het plein, waaronder Afonso V, Johannes II en Manuel I. De laatste hand werd gelegd door Pedro IV in de 19e eeuw.
De artistieke stijlen die het plein en zijn omgeving beïnvloedden, waren navenant divers. Zowel de barokke als de manuelijnse bouwstijl werden erin verwerkt. Het Rossio-plein kreeg voor het eerst betekenis rond 1200, en heeft zijn huidige aanzicht sinds 1887.
De perfecte golf
Hoe aantrekkelijk de historische gebouwen rond Rossio ook zijn, het plein zelf heeft ook zijn eigen unieke voordelen. De stenen bestrating op de grond is betoverend met zijn unieke golfachtige patroon. De oorsprong van dit kunstwerk heeft echter een ernstige achtergrond: een groot deel van het stadscentrum viel ten prooi aan de zware aardbeving van 1755. De Markies de Pombal gaf opdracht de verwoeste gebieden opnieuw in te richten. In de 19e eeuw werd het bouwproject uitgevoerd. Het Nationaal Theater staat op de plaats van het voormalige Onafhankelijkheidspaleis. Het werd in 1836 door brand verwoest. Gedurende deze jaren voorzagen de betrokkenen bij het project het Rossio van de karakteristieke golven van zwarte en witte straatstenen. Zij dienden als model voor het plein van het stadhuis in de kustplaats Cascais, omdat zij aan oceaangolven doen denken.
