Paulskirche

Oorsprong van de St Paul's Kerk

Oorspronkelijk stond het klooster Barfüßerkloster op de plaats waar nu de Paulskirche staat. Dit klooster was waarschijnlijk al sinds de 13e eeuw actief en vormde een centraal religieus brandpunt voor de inwoners van de stad Frankfurt. Het klooster op blote voeten en de kerk die het bevatte, werden gebouwd in gotische stijl, zoals gebruikelijk was in de Middeleeuwen.
Toen het protestantse geloof zich in de 16e eeuw afsplitste van het katholieke geloof, werd de Barfüßerkirche de hoofdkerk voor de protestanten in Frankfurt. Eeuwenlang werden hier diensten, doopsels en huwelijken gevierd, totdat het gebouw aan het eind van de 18e eeuw tekenen van beschadiging begon te vertonen. De muren vertoonden scheuren en de kerk dreigde in te storten. Daarom werd in 1786 begonnen met de sloop van de kerk.

Nieuwbouw als St Paul's kerk en zijn architectuur

Vele architecten kregen toen de opdracht de kerk te herontwerpen. Uiteindelijk werd als bouwmateriaal rode Mainzandsteen gekozen, en kreeg de kerk een koepeldak en een open klokkentoren met een engel op de top. In het middenschip, dat in de vorm van een ellips werd gebouwd, kwam een groot altaar, dat direct voor de trap naar de klokkentoren werd opgericht. De banken en stoelen waren gebouwd in een cirkelvorm, gericht naar het altaar. Achter het altaar staat een groot, prachtig orgel.
Door verschillende oorlogen en economische crisissen werd de bouw van de nieuwe kerk uitgesteld tot ze uiteindelijk in 1833 werd ingewijd. Men besloot de kerk aan de apostel Paulus te wijden, en daarom draagt zij vandaag de dag nog steeds de naam Pauluskirche.

Vergaderplaats van de Nationale Vergadering en centrale politieke rol

Toen de roep om democratie in de Duitse koninkrijken in 1848 sterker werd, zou de Pauluskerk een belangrijke rol spelen. De revolutionairen kozen de Paulskirche als vergaderplaats voor het eerste Duitse parlement. Hier profiteerde de kerk van de centrale ligging van Frankfurt in Duitsland en van de architectuur, aangezien het ellipsvormige schip veel weg had van een plenaire zaal.
De kerk werd toen versierd met de nieuwe nationale kleuren van Duitsland, zwart, rood en goud, en het altaar werd omgebouwd tot presidentiële tafel. Het was hier dat de eerste grondwet van Duitsland werd aangenomen. De revolutionairen konden echter niet zegevieren en na een paar jaar moest de Paulskirche als nationaal parlement worden opgegeven.
Na de eenwording van de Duitse staten onder Otto von Bismarck en het Duitse Keizerrijk werd de Paulskirche vaak gebruikt als gedenkteken voor oorlogsslachtoffers en werden hier veel officiële plechtigheden gehouden.
Tijdens de Weimarrepubliek werd op de voorgevel van de kerk een monument voor de eerste rijkspresident Friedrich Ebert aangebracht, aangezien de Paulskirche een soort voorloper van het democratische Duitsland was als vergaderplaats van het eerste democratische parlement.
Toen de nationaal-socialisten in Duitsland de macht overnamen en Europa in de Tweede Wereldoorlog stortten, werd de Paulskirche zwaar beschadigd door bommen.

Reconstructie als een nationaal monument

Na het einde van de Tweede Wereldoorlog werd de St Paul's kerk snel herbouwd. Zijn historische betekenis als bakermat van de Duitse democratie heeft ertoe bijgedragen dat het een belangrijke status in de nieuwe Bondsrepubliek heeft verworven.
Tegenwoordig wordt de Paulskirche gebruikt als locatie voor evenementen. De uitreiking van de Vredesprijs van de Duitse Boekhandel, de Goetheprijs en talrijke concerten en kunsttentoonstellingen vinden nu plaats in de voormalige kerk, die tegenwoordig ook de naam "Huis van alle Duitsers" draagt.