Monumentale Begraafplaats

De oppervlakte van het Cimitero monumentale bedraagt ongeveer één vierkante kilometer, wat zeer groot is voor een begraafplaats. Hierdoor en door de ligging op een heuvel loopt er een speciale minibuslijn over het terrein, die de verschillende wijken van de begraafplaats met elkaar verbindt.

Een waardige begraafplaats

In de 19e eeuw nam de bevolking van Genua, de hoofdstad van Ligurië, toe. Dit betekende dat er steeds meer mensen werden begraven, waardoor het moeilijk werd ze binnen de stadsgrenzen te begraven. In die tijd lagen de begraafplaatsen meestal nog rond de kerken. Volgens de filosoof Michel Foucault rustte er in de 19e eeuw een maatschappelijk taboe op de dood, reden waarom er begraafplaatsen buiten de kerken werden aangelegd. Dit verschijnsel kan ook in Genua worden waargenomen in het voorbeeld van het Cimitero Monumentale.
De Genuese stadsarchitect Carlo Barabino (1768-1835) kreeg van de stad de opdracht een moderne begraafplaats te ontwerpen die buiten de stadspoorten zou komen te liggen. De afgelegen heuvel in de buurt van het district Staglieno werd voor dit doel uitgekozen. Vandaag de dag ligt het gebied nog steeds buiten het eigenlijke stadsgebied. Barabino bedacht een uitgestrekt gebied dat moest lijken op een "stad van de doden". Toen het op 1 januari 1851 officieel werd geopend, was deze visie echter nog niet voltooid. Het Cimitero monumentale werd pas door zijn inrichting in de loop der tijden een "dodenstad" in de zin van een begraaf- en wijdingsplaats volgens het antieke model. Naar de maatstaven van 1851 was het echter een begraafplaats met de modernste voorzieningen die aan alle hygiënische eisen voldeed. In 1890 en 1955 werd het kerkhof ingrijpend gerenoveerd en gedeeltelijk uitgebreid. De oorspronkelijke rooms-katholieke begraafplaats werd uitgebreid met gedeelten waar protestantse en anglicaanse christenen begraven liggen.

Architectuur en kunst van de "Stad van de Doden

Het architectonische centrum is het Pantheon, dat vanaf de hoofdingang kan worden bewonderd. Zoals bijna alle zuilengalerijen en arcades werd hij gebouwd door Giovanni Battista Resasco (1798-1871), die nauw samenwerkte met de architect van de stad, Barabino. Het Pantheon ligt op een heuvel en torent dus boven het terrein uit. Het past harmonieus in de landelijke omgeving, die wordt gedomineerd door de berghellingen en weelderig groen. Maar wat de begraafplaats echt tot monument verheft, zijn de vele indrukwekkende beeldhouwwerken die de graven in de arcaden en rond de mausoleums sieren. Deze zijn bijzonder sierlijk, wat de grote rijkdom illustreert van degenen die hier begraven liggen. Stilistisch zijn de meeste kunstwerken georiënteerd op het 19e eeuwse burgerlijk realisme. Er zijn echter ook vele andere stijlen vertegenwoordigd, waardoor de begraafplaats tot een uitstekend voorbeeld van kunstgeschiedenis wordt verheven. Classicisme en Art Nouveau zijn er te vinden, evenals Barok en Symbolisme. Wat alle grafstenen gemeen hebben, is het hoogwaardige materiaal waarvan ze zijn gemaakt. De meeste zijn gemaakt van hoogwaardig Carrara marmer. Kenmerkend voor de monumentale begraafplaats in Genua is echter het gebruik van wit marmer. Het witte marmer werd vaak op bepaalde plaatsen zwart gemaakt met behulp van zwarte boenwas.

Laatste rustplaats van de rijken en beroemden

Om al deze redenen is een urnengraf of zelfs een familiegraf voorbehouden aan welgestelde mensen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat onder de meest prominente personen die in Staglieno begraven liggen, de schrijver Giovan Battista Carpi en de echtgenote van de schrijver Oscar Wilde, Mary Constance Wilde, zijn. De begraafplaats heeft ook enkele bizarre of gewaagde grafstenen. Zo liet de industrieel Armando Raggio op zijn laatste rustplaats een bijna 30 meter hoge kopie van de kathedraal van Milaan bouwen.