Die Basilika di Santa Croce
In Florence hebben geleerden lang gediscussieerd over welke van deze godshuizen aan de oevers van de Arno het belangrijkst is. Voor velen is dit geenszins de historische kathedraal, maar eerder de Basilica di Santa Croce. In dit driebeukige kerkgebouw uit de 13e eeuw vonden immers tal van persoonlijkheden hun laatste rustplaats: Michelangelo, Galileo, Rossini en ook de vaak miskende maar niettemin briljante filosoof Niccolò Machiavelli. Prachtige sarcofagen en graftombes getuigen van de eeuwige roem van deze grote Florentijnen. Oorspronkelijk zou ook de dichter en filosoof Dante Alighieri in de Basilica di Santa Croce worden begraven, maar de stad Ravenna weigerde zijn stoffelijk overschot over te brengen. En zo verwonderen bezoekers van de basiliek in Florence zich over niets meer dan een monumentale cenotaaf - een leeg schijngraf voor de schepper van de "Goddelijke Komedie".
Een open hout geschilderde dak spant
De gotische elementen zijn niet te missen in 's werelds grootste franciscaner kerk in het hart van de stad Florence. De kerk meet 150 meter in de lengte en 38 meter in de breedte. De eerste steen werd gelegd in 1295 en het duurde bijna een halve eeuw voordat de basiliek kon worden ingewijd. De gelovigen die destijds de pelgrimstocht naar dit meesterwerk van Arnolfo de Cambio hebben gemaakt, zullen verbaasd zijn geweest over de afmetingen en de vele vormen van marmer op de unieke voorgevel. De architect en beeldhouwer de Cambio restaureerde ook de doopkapel van San Giovanni in de kathedraal van Florence en ontwierp de inrichting van het Palazzo Vecchio. De Cambio koos voor zijn ontwerp van de Basiliek van Santa Croce een open houten dakgebinte.
Het witte marmer van Seravezza
Een van de belangrijkste leiders van de Florentijnse Madici familie liet de kerk in 1565 verbouwen door zijn hofarchitect Giorgio Vasari. Dit betrof vooral het koorgestoelte en de zijaltaren in de zijbeuken. Ze zijn tot op de dag van vandaag eenvoudig gehouden en beperken zich tot enkele gebruiksvoorwerpen. De altaarstukken beelden de Passie, de Dood en de Verrijzenis van Christus uit. Het witte marmer voor de preekstoel komt uit Seravezza, in het achterland van de Apuaanse Alpen in het noorden van Toscane. Het is een meesterwerk van Benedetto da Maiano, die van de rijke koopman Pietro Mellini de opdracht kreeg de preekstoel te ontwerpen.
Graven in de vloer van het transept
Het grote aantal graven, waaronder een in de vloer van het transept, is een kenmerk van deze prachtige kerk. Onder de beroemde Italianen die in de Basilica di Santa Croce rusten is Michelangelo Buonarroti, wiens monument tussen 1564 en 1575 door Giorgio Vasari werd ontworpen en gerealiseerd. Hij was niet alleen architect en hofschilder van de Medici, maar maakte ook naam als voorvechter van de esthetiek van de antieke kunst. In de loop der eeuwen lieten rijke Florentijnse families in totaal tien kapellen bouwen op de voormalige muur van het transept. Bijzonder vermeldenswaard is de Cappella Baroncelli met zijn constructie van een altaar uit de werkplaats van Giotto di Bondone met het motief van de Kroning van Maria. Giotto maakte ook een aantal fescos in de kapellen.
Een mengeling van voetbal en rugby
Op een dag in november 1966 werd de Basilica di Santa Croce in Florence getroffen door een overstroming. De Arno brak door alle wallen en overstroomde het plein voor de kerk, die vijf meter hoog onder water stond en schade achterliet in zijn kielzog. Aan de rechterkant van de kerk is de poort naar het complex van het Franciscaner klooster met het Museo dell' Opera en de zogenaamde Pazzi-kapel. Deze stad, die wordt geprezen als de bakermat van de Renaissance, is overigens ook zoiets als de oorsprong van het voetbal. In de Middeleeuwen vond het historische "Calcio Storico Fiorentino" plaats op het plein voor de Basilica di Santa Croce. Dit was een nogal rustieke mengeling van voetbal en rugby en een duel van Florentijnse mannen in pittoreske kostuums.
